Ποιος είσαι όταν κλείνει η πόρτα; Είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν και πριν μπεις;

Είσαι αυτός που δείχνεις σε όλους τους άλλους; Ο χαμογελαστός, ο ζεστός, ο τρυφερός, ο συμπονετικός, ο υποστηρικτικός, ο βοηθητικός. Είσαι αυτός; Απλά ρωτάω.

Και δεν μιλάω για εκείνη τη μέρα που πήρες προαγωγή, που άκουσες καλά λόγια από το αφεντικό ή για τότε που ετοίμαζες  ένα ταξίδι.

Όχι.

Μιλάω για τις άλλες μέρες.

Εκείνες που δεν πήρες προαγωγή, που δεν άκουσες καλά λόγια, που δεν ετοίμαζες κάποιο ταξίδι. Εκείνες τις βαρετές μέρες, που στο τέλος τους, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις σπίτι, στους ανθρώπους σου. Τότε απάντησέ μου. Ποιος είσαι;

 

Τους αγαπάς το ξέρω. Μην αποφεύγεις, απάντησέ μου.

 

Θα τους χαμογελάσεις; Θα είσαι ευγενικός, στοργικός, τρυφερός; Θα τους δώσεις ένα φιλί, μια αγκαλιά, θα πεις σ αγαπώ;  Θα κάτσεις να  μιλήσεις, να πεις τα νέα σου, να τους ακούσεις,  όπως με τόσο ενδιαφέρον έκανες με όλους όσους έτυχε να συναντήσεις σήμερα;

Θα το κάνεις;

….

Ή μήπως θα προτιμήσεις να μπεις αθόρυβα, νωχελικά, ίσα να ανταλλάξεις ένα γεια, κουρασμένος από όλη την υποκρισία σου, να αποφύγεις την επαφή με τους ανθρώπους σου… Αδιάφορη, ψυχρή, απόμακρη επαφή..  ο καθένας κλεισμένος στον κόσμο του, σε διαφορετικά δωμάτια- ή ακόμα και στο ίδιο, χωρίς καμία επαφή, αδιάφορο συναίσθημα.

Και αν τύχει κάποιος  να σε πλησιάσει… το πιο κοντινό σε συναίσθημα ο θυμός. Αρπάζεσαι, τσαντίζεσαι, φωνάζεις. Ξεσπάς το βάσανο όλης της μέρας. Δεν μπορείς να τους βλέπεις άλλο.  Βαρέθηκες.  Σε τσαντίζουν με το παραμικρό, με μία λέξη. Άλλες φορές μόνο και με την παρουσία.

Μα πες μου, άνθρωπέ μου, πραγματικά. Όταν κάποια στιγμή δεν θα είναι εκεί τι θα κάνεις;

 

Ναι, τους αγαπάς. Αυτό μου το ξανά’ πες.

 

 

Ποιος είσαι τελικά;

Μαντζιάρα Πένυ, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια